چه نسل ترسناکی تربیت می کنیم - وبلاگ نت مالزی

به گزارش وبلاگ نت مالزی، بچه هایی که روزی 200 بار جمله آشغال نمی خواهند ما قهرمان شویم را می شنوند، چگونه قرار است به مردان و زنان بالغی تبدیل شوند که مسئولیت کارشان را بپذیرند و از شکست، پل پیروزی بسازند؟ به راستی با این نسلی که تربیت می کنیم آینده ما چه شکلی خواهد بود؟

به گزارش وبلاگ نت مالزی، رسول بهروش، روزنامه نگار، در یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: به جرأت می توان گفت بخشی از زشت ترین، کریه ترین و نفرت انگیزترین روزهای تاریخ فوتبال ایران از نظر فرهنگی و اخلاقی را سپری می کنیم. این یک اضمحلال محض است؛ یک نابودی مطلق که اگر از بیرون به آن نگاه کنی، تازه عمق فاجعه را درک می کنی. این روزها پرخاش، عصبانیت، بداخلاقی و هرج ومرج حرف اول فوتبال ایران را می زند. گویی هیچ مرزی برای توقف خشونت کلامی وجود ندارد. هر رفرش در هر سایت و صفحه و خبرگزاری مساوی است با صدور حداقل یک بیانیه یا مصاحبه آتشین از سوی یکی از باشگاه های کشور. بعد از اعلام آرای کمیته انضباطی در خصوص داربی تهران و نیز بازی استقلال و گل گهر، این فضای متعفن به اوج خودش رسید. آن قدر بیانیه پراکنی رخ داد که حال آدمیزاد را به هم می زد. به موازات این فضا، درگیری های کلامی دو باشگاه پرسپولیس و استقلال با طرفدار و پیکان ادامه داشت، برخی تیم های جام حذفی به زمان و مکان مسابقات شان اعتراض داشتند و خلاصه یک بلبشوی کامل بر رسانه های ورزشی حاکم بود. باز خدا را شکر که در فوتبال آماتور ایران به تیم قهرمان، تشتک هم جایزه نمی دهند، وگرنه اگر گوشه ای از گردش اقتصادی هنگفت فوتبال اروپا اینجا وجود داشت، لابد کشته هم می دادیم!

یک سری کانال طرفداری با منافع بزرگ اقتصادی، طرفداران تیم های مختلف را به جان هم می اندازند و سود چشمگیری به جیب می زنند. روزانه هزاران کامنت در فضای مجازی منتشر می گردد که محتوای خیلی از آنها توهین به بزرگان، محترمان و حتی بنیان گذاران فقید باشگاه مقابل است. برخی از این آدم ها طوری به ناموس و خانواده طرفداران رقیب توهین می نمایند که انگار با پلیدترین موجودات تاریخ روبرو اند. این فضا باید به وسیله عاقله مردها مدیریت گردد اما ای دریغ که کسی در میدان نیست. خیلی از مدیران و پیشکسوت ها که با شهوت دیده شدن، خودشان آتش بیار معرکه شده اند، مربیان کنار خط قیامت به پا می نمایند و باشگاه ها هم در طول روز چندین بیانیه هتاکانه و مبتذل علیه هم بیرون می دهند.

اجازه بدهید عمیقا نگران بچه هایی باشیم که در این فضا پرورش پیدا می نمایند. بسیاری از بچه های کم سال، بخش زیادی از اوقات فراغت شان را پای همین کانال ها و صفحات طرفداری می گذرانند. به این ترتیب آنها هر روز ساعت ها مشق خشونت و نفرت می نمایند؛ تمرین دوست نداشتن، تمرین این که هیچ عقیده و سلیقه مخالفی را تحمل ننمایند و به اعضای خانواده هم بد و بیراه بگویند، فقط به خاطر این که یک نفر از آنها رنگ دیگری را دوست دارد! تمرین این که هر شکستی در زندگی را گردن دیگران بیندازند. بچه هایی که روزی 200 بار جمله آشغال نمی خواهند ما قهرمان شویم را می شنوند، چگونه قرار است به مردان و زنان بالغی تبدیل شوند که مسئولیت کارشان را بپذیرند و از شکست، پل پیروزی بسازند؟ به راستی با این نسلی که تربیت می کنیم آینده ما چه شکلی خواهد بود؟ همه ما فوتبال را دوست داریم اما این لعنتی قرار بود یکی از آرام بخش های ما در این روزگار پرفشار باشد، نه این که خودش به ابزار بیزاری تبدیل گردد. کاش می شد تا اطلاع ثانوی پای همه محتواهای تولیدشده در فوتبال ایران عبارت منفی 18 را درج کرد.